کاربلدان این حرفه از ایده های ناب می گویند در حالی که مسیر اقتصادی تولید کار مهیا نیست.
آیا این خبر مفید بود؟
این در حالی است که رسانه های تا دندان مسلح آن سوی آبی به خوبی کودکان و نوجوانان ما را در بحث بسته های رسانه ای سرگرم کننده با زرق و برق های به ظاهر هنرمندانه هدف قرار دادند و با طراحی شخصیت های جذاب و دوست داشتنی و البته طراحی های وسوسه کننده به خلق قهرمانهای نزدیک به مذاق و سلیقه مخاطب ما کارشان را تا جایی پیش بردند که نمی توان این قهرمانان پوشالی را تا سالها از ذهن کودکان و نوجوانان مان خارج کنیم.
راستی از آن تیم فعال ودغدغه مند وهنرمند کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که یک روز صاحب نام و رتبه و جایگاه بودند چه خبر؟
حمید جبلی ، اکبر عبدی، رضا ژیان، فردوس کاویانی و … یک روز با هنرمندی تمام حرفهایی می زدند که مخاطب کودک و نوجوان پای آن می نشست چرا امروز نمی توانیم ارتباط لازم را با مخاطب کودک و نوجوان برقرار کنیم؟
انگار ما نتوانسته ایم به سلیقه فرزندانمان نزدیک شویم و نوع گویش و ادبیات و البته فانتزی های ذهن آنها را برای تسخیر روح و روانشان به دست بگیریم و باید گفت نه تنها این قشر مهم و سرنوشت ساز را نادیده گرفته ایم که در مسیرهایی از آنها به شدت جا مانده ایم و چه خوب است که برنامه سازان و محققان حوزه کودک و نوجوان پیش از آنکه دردورهمی های فرهنگی شان به سناریوهای تکراری و بدون جذابیت برسند با لطایف الحیل مختلف به کودکان و نوجوانان امروز نزدیک شوند وخواسته های آنها را بشنوند و با ادبیات رسانه ای آنها آشنا شوند و اگر لازم است از آنها به عنوان مخاطب هدف در اتاق فکرهای فرهنگی شان سود برده تا محصولی که در شرایط اقتصادی فعلی تولید می شود حداقل های لازم برای جلب نظر آنها را در خود داشته باشد.
چرا شکست اقتصادی آثار کودک و نوجوان را به گردن نمی گیریم و برای آن از بودجه ای جدا از گیشه هزینه ای آینده نگرانه نداریم ؟
طبیعی است که در حوزه کودک و نوجوان حال رسانه ای ما خوب نیست.
آیا نویسندگان کار کودک می توانند با تحقیق و بررسی ومطالعه کامل در این حوزه کار کنند و دستمزدی معقول برای امرار معاش داشته باشند؟
چرا به جای خانواده ها که درگیر روزمره هستند نمی توانیم نقش رسانه ای خود را در قبال تعلیم و تربیت و آموزش و شناساندن محیط پیرامون کودک و نوجوان به درستی ایفاء کنیم؟
حمید جبلی ها چه می کنند؟
ایرج طهماسب چرا در تلویزیون نیست؟
آیا در حوزه کار کودک و نوجوان ما از آسیب شناسان فرهنگی و اجتماعی دعوت کرده ایم تا در کارگروه های مرتبط رسانه ای چه در سینما و چه در تلویزیون چراغ راه مسیر برنامه سازان این گونه از فیلمسازی باشند؟
فرزندانمان علاقه ای به دیدن تولیدات سینمایی وتلویزیونی در این حوزه ندارند.
جشنواره های کودک و نوجوان چه در سینما و چه در تئاتر تنها به یک جشن گاه پر سر و صدا و گاه در سکوت می گذرد وتاثیری بر آنچه در طول سال اتفاق می افتد ندارد.
در اینکه کودکان و نوجوانان نقش مهمی در آینده این مملکت دارند باالاتفاق هم عقیده هستیم اما در حوزه تولید بسته های فرهنگی برای آنها اقدامی چشمگیر نداشته ایم و این یعنی این گروه حساس و مهم را که می توانند در روند شکل گیری آینده فرهنگی و اخلاقی جامعه موثر باشند نادیده گرفته ایم و جالب اینکه به رغم نگرانی های بسیار زیاد خانواده ها در ظاهر ، نشانی از اقدام و تلاش مثمرثمر در این حوزه ملموس نمی باشد.
به رغم اینکه سینما و تلویزیون ایران در حوزه کودک و نوجوان مدتها سردمدار بود و کارنامه تولیدات سینمایی و تلویزیونی نشان از این دارد که ما در این عرصه می توانستیم با آثار صاحبنامان دنیا حتی رقابت کنیم و ستاره های این ژانر خاص امروز جزء بزرگان فیلم و سریال کشور محسوب می شوند عجیب است که حال سینمای کودک و تولیدات رسانه ملی برای این گروه سنی چندان مساعد نیست.
بارها شاهد این بوده ایم که مدیران فرهنگی به جایگاه کودکان ونوجوانان به خصوص در تولیدات سینمایی اشاره کرده اند اما آیا این دغدغه در تولیدات و اختصاص بودجه مناسب برای فعالیت و اقدام به جای کاربلدان و متخصصان این گونه مهم کافی بوده است؟
آیا ما به کارگردانان و برنامه سازان متخصص در این حوزه آن قدر که باید بها داده ایم که به سراغ ژانرهای دیگر نروند؟
ده نگرانه نداریم ؟