بابک پناهی طراح صحنه نیز درباره سختی‌های کار این پروژه عنوان کرد: در طراحی این کار چند بخش داشتیم که یکی پادگان اشرف بود و با خانم عاج به این نتیجه رسیدیم که همان پادگان اشرف را طراحی کنیم. من فرصت رفتن و دیدن پادگان را نداشتم و طراحی از روی عکس ها شکل گرفت. بخش دیگر هم کمپ ثریا بود که اگر می خواستیم به شکل واقعی اجرا کنیم لطف چندانی نداشت و به کار فیلم نمی آمد و تصمیم گرفتیم خودمان آن را طراحی کنیم.
ثریا عبداللهی ضمن عرض ادب گفت: من ثریا عبداللهی هستم. پسر من سال ۱۳۸۱ از ترکیه ربوده شد و ۲۱ سال است که از پسرم خبر ندارم. من به دخترم لیلا عاج دستمریزاد می‌گویم. این کارگردان نزدیک به ۳ سال است که مدام پیش من آمدند و مستندات را می‌گرفت. از ژاله صامتی بسیار ممنونم که بسیار عالی نقش را ایفا کرد و تمام دردهای من را بسیار عالی جلوی دوربین آورد. دردهای خانواده‌هایی که فرزندانشان به دست فرقه رجوی ربوده شدند در این فیلم نشان داده شد.
در ادامه مادر امیراصلان حسن زاده گفت: همان طور که فیلم نشان داد من مادر امیر اصلان حسن زاده هستم که پسرم سال ۸۱ از ترکیه ربوده شد و هیچ خبری از او ندارم. به خانم عاج دست مریزاد می گویم. نزدیک به سه سال است که برای این فیلم زحمت کشیدند. تا جایی که توانستم عکس خانواده ها و فرزندانشان را به او دادم خانواده هایی که ۲۰ تا ۴۰ سال از فرزندانشان خبر ندارند. من نزدیک به چهار سال در عراق بودم و از عوامل این برنامه و خانم صامتی قدردانی می کنم که حس مادارنه را به بهترین شکل جلوی دوربین نشان دادند. من احساس می کنم دوباره متولد شدم چرا که خانواده های نزدیک به ۱۱ سال است که دردهایشان در خفا مانده است. از طریق انجمن نجات عازم عراق شدم. مدیر عامل آن آقای خدابنده ما را در این امور یاری کرده است. من فکر می کردم تنها هستم و زمانی که به مرز رفتم پدر و مادرهای مشابه خودم را زیاد دیدم. اجازه ملاقات به ما نمی دادند و به همین دلیل ما از بلندگو استفاده می کردیم چرا که اجازه نمی دادند صدای ما به فرزندانمان برسد.
در ادامه تمامی اهالی رسانه به تشویق مادران زندانی‌ها در فرقه رجویه پرداختد.
لیلی عاج در انتها بیان کرد:خانم صامتی انتخاب اول و آخر من بود و من به دنبال مادری بودم که بتواند نقش را به خوبی ایفا کند.
نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف