کلهر درباره جو ورزشگاه‌ها و بداخلاقی‌هایی که ممکن است تماشاگران انجام دهند اظهار داشت: بالاخره در ۹۰ دقیقه، در ورزشگاه و در اوج هیجان گل زدن یا خوردن ممکن است اتفاقاتی رخ دهد. باید با در نظر گرفتن این مساله صحبت کنیم و شرایط را بسنجیم. مثل پارک نیست که تخمه بخوریم و بگویم محیط باید فرهنگی باشد. می‌خواهم بگویم خود محیط مستعد است اما به هر حال چالش‌هایی وجود دارد. یک مورد از آن، بلیت‌فروشی است. برای ورود به ورزشگاه باید بدانم صندلی من کجاست و چون نمی‌دانم باید ساعت‌ها زودتر بیایم. از این گرفته تا خدمات ارائه شده، نظافت صندلی‌ها تا یگان ویژه و مسئولین راهنمایی. مجموع این‌ها اثر می‌گذارد. اگر این مسائل درست شود ۷۰ درصد مشکلات حل می‌شود. آن ۳۰ درصد هم قابل اغماض است.
اصلا چه نیازی به برنامه فرهنگی در جام جهانی داریم؟ کلهر در این زمینه میگوید: بازیکن اگر به زمین برود اگر شما برایش فضای فرهنگی ایجاد کنید نتیجه نمی‌گیرد؟ دومین مساله سکو است چه تیم بد باشد و چه خوب شرایط سکو قطعا روی کیفیت تاثیر می‌گذارند. سومین مساله نمادین است. پرچم و لباس و این قبیل مسائل در روحیه بازیکن تاثیر می‌گذارد. هر سه مورد به عنوان کارهای فرهنگی روی بازیکن‌تان تاثیر دارد. از شعار تماشاگران تا فراهم کردن اوضاع جزو کارهای فرهنگی مهم است. کری و کلکل بیرون ورزشگاه وجود دارد و متعلق به همه است. چرا ما نداشته باشیم؟چرا لباس هواداری و پرچم نباشد؟ سکو جزو جدایی ناپذیر زمین است. اگر سکو از دست برود و شروع به هو کردن بازیکن شود، روی تیم تاثیر می‌گذارد. درباره کلاه و دستبند هم بارها از مردم مطالبه داشته‌ایم که چرا فلان کشور می‌تواند نمادش را داشته باشد اما ما خیر. ۳ ماه است که روی این موارد کار می‌کنیم و با فدراسیون همکاری داریم.
کلهر درباره مهم‌ترین مشکل فعلی در حوزه خود گفت: در یک سال گذشته اگر از من بپرسید مهم‌ترین مشکل چیست می‌گویم یک فاصله بزرگ سوءتفاهم وجود دارد که تنها دلیلش عدم ارتباط است. جز شخص وزیر ورزش، بین مدیرانی چون ما که وارد ورزش شدیم این مساله صادق است. گاهی اوقات برداشت‌های متفاوتی از دو طرف ماجرا وجود دارد که کافی است دو طرف چهره به چهره رخ به رخ شوند تا سو‌ءتفاهمات برطرف شود. در سفر اربعین شنیدم یک بزرگوار نباید باشد زیرا ممکن است حاشیه ایجاد کند. گفتم با من. همان شخص تبدیل به یکی از بهترین دوستان و همراهان ما شد. خودش هم ۲ بار در سفر به من گفت من قضاوت دیگری می‌کردم. این دوستی ناشی از ورزش است.
کلهر در پایان درباره نمره خود در این یک سال میگوید: اگر تلاش و نتایج را در نظر بگیرم نمره ۱۵ را به خودم می‌دهم که نمره بدی نیست. هیچ‌وقت ۲۰ نبودیم چون زیرساخت‌ها کامل نبوده. شاید تلاش من هم کم بوده. به هرحال منصفانه می‌توانیم بگویم اقداماتی انجام شده. انتقاد از خودم؟ مفصل است. شاید در مساله ورود زنان به ورزشگاه می‌توانست زودتر این اتفاق بیفتد. دومین هم ارتباط با ورزشکاران می‌توانستیم در همین یک‌سال با همه ملی‌پوشان نزدیک‌تر شویم. حس می‌کنم در این زمینه کم کاری کرده‌ایم.
نتیجه بر اساس 1 رای موافق و 0 رای مخالف