علما نیز سخت علیه تصمیم بختیار به بستن فرودگاه‌ها واکنش نشان داند. آیت‌الله گلپایگانی با صدور پیامی خطاب به ملت ایران بستن فرودگاه‌ها برای جلوگیری از ورود امام‌خمینی را «موجب شدت نگرانی و تأسف عموم» اعلام کرد که به دنبال آن، در تهران «مردم را به گلوله» بستند و «در تبریز نیز نظیر همین جنایت را مرتکب شدند». در سنندج علاوه بر کشتار مسلمانان به مساجد حمله نموده و حسینیه وکتابخانه‌ی اسلامی و مغازه‌های مسلمانان را به آتش کشیدند». آیت‌الله گلپایگانی به بختیار هشدار داد که «اگر ایادی استعمار گمان می‌کنند ملت از تعطیلات، اعتصابات وتظاهرات خسته شده و می‌توانند با کشتار، دیکتاتوری را تجدید و استعمار را بازگردانند خیال باطل است.»[9] آیت‌الله مرعشی نیز با صدور اطلاعیه‌ای «بستن فرودگاه‌های ایران و ممانعت جاهلانه‌ی آن از ورود حضرت مستطاب آیت‌الله آقای خمینی» را یک «اقدام‌غیرقانونی» برشمردند و آن را «لکه‌ی ننگ دیگری بر دولت غیرقانونی» دانستند.[10] علمای شهرستان، نیز با صدور اعلامیه‌هایی این اقدام دولت بختیار را محکوم کردند.خلبانان نیز با صدور اطلاعیه‌ای نسبت به اقدام دولت اعتراض کردند.[11] نویسندگان نیز نامه‌ای اعتراض‌آمیز به بختیار نوشتند[12] و روحانیون نیز در اعتراض به اقدام بختیار درمسجد دانشگاه تهران تحصن کردند.
2- علی دوانی، نهضت روحانیون ایران ج 9 و10، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1394، ص 159.
13- «بختیار: فرودگاه برای امام باز شد»، روزنامه‌ی اطلاعات دوشنبه، 9 بهمن 1357، ش 15771
پی‌نوشت‌ها:
1- قاسملو، اکبر و معصومه آقاجان‌پور، تاریخ شفاهی کمیته استقبال از امام خمینی(ره)، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1393، ص 106.
5- همان.
7- روزنامه‌ی کیهان و اطلاعات 9/ 11/1357
شرایط سخت علیه بختیار بود، گسترش تظاهرات مردمی همچنین برخورد قاطعانه‌ی امام و استوار بودن ایشان بر تصمیم‌شان، او را مجبور به عقب‌نیشنی کرد. سرانجام بختیار در مصاحبه‌ی مطبوعاتی نهم بهمن ماه 1357 با خبرنگاران داخلی و خارجی، اظهار داشت «فرودگاه مهرآباد امروز باز خواهد شد و هیچ ممانعتی برای بازگشت حضرت آیت‌الله خمینی به عمل نخواهد آمد…»[13]
4- هدایت‌الله بهبودی، الف لام خمینی، تهران، مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، 1396، ص 1057.
امام به پنج شش سوال خبرنگاران جواب‌های کوتاهی داد. درباره بازگشایی فرودگاه توسط مردم مسلح پرسیده شد. «عجالتا بنا ندارم که امر به برداشتن سلاح بکنم. هر وقت صلاح دیدم این امر را می‌کنم و به آنها می‌فهمانم که چه باید بکنند.» پرسیده شد بازگشت شما شاید موجب خونریزی‌های بیشتر شود. «من باید پیش برادرهایم باشم.» در همین روز اما چند خطی برای مردم منتظر ایران نوشت و به آنان گفت که با چند روز تاخیر و در هشتم بهمن به ایران بازخواهد گشت. او از همه آنان که از دور و نزدیک برای استقبال به تهران آمده بودند، تشکر کرد و افزود که دولت فعلی مطالبی را به دروغ به من نسبت می‌دهد که همگی را تکذیب می‌کنم. «من هرگز با دولت‌های غیرقانونی مذاکره نکرده و نمی‌کنم.»[6]
صبح روز پنجم بهمن حدود دویست خبرنگار و عکاس در کنار محل اقامت امام خمینی چشم انتظار بودند که رهبر انقلاب درباره بسته شدن فرودگاه‌های ایران چه خواهد گفت. پلیس فرانسه از دو طرف، خیابان منتهی به آن دو خانه را بسته بود.
9- اسناد انقلاب اسلامی، ج 1، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی ریال 1374، ص 650.
به گزارش خبرگزاری برنا، دوم بهمن 1357 از دفتر امام خمینی در پاریس خبر رسید که ایشان در 5 بهمن به ایران مراجعت خواهند کرد. این تصمیم بسیاری از طرح‌های دولت بختیار و به خصوص آمریکا را که با اعزام ژنرال رابرت هایزر درصدد اخلال در روند انقلاب و حتی کودتا بود نقش بر آب کرد. بختیار با اعلام اینکه دولت وی نمی‌تواند امنیت لازم را برای حضور امام در ایران فراهم کند، دستور داد از روز چهار بهمن فرودگاه‌های کشور را ببندند تا مانع مراجعت امام به ایران شوند. از این رو به ناچار بازگشت امام به تأخیر افتاد.[1]
شمار پلیس‌ها و مراقبت آنها این روزها بیشتر شده بود. آیت‌الله بیرون آمد و نزدیک در ورودی خانه ایستاد و گفت: «من بنا داشتم که فردا را در میان ملت باشم و هر رنجی که آنها می‌برند من هم با آنها باشم. لکن دولت خائن از این امر مانع شده و همه فرودگاه‌های ایران را بست. و من پس از باز شدن فرودگاه‌ها بلافاصله خواهم رفت و به او خواهم فهماند که شما غاصب هستید و خائن به ملت ما.[4]
