نویسنده به درستی دریافته که زندگی و خاطرات حاج یونس از حیث محتوا کشش کافی را دارد اما در فرم نیازمند جذابیت‌‌های رمان است؛ از جنبه عناصر کلاسیک رمان. نتیجه هم ترکیب منطقی و درستی است از خاطره‌نویسی و رمان. آنچنان که مخاطب نه با سختی خاطره‌خوانی روبه‌رو است و نه با خیال‌پردازی صرف رمان. داستان با درگیریهای ذهنی نویسنده برای نوشتن داستانی از خاطرات شهید حاج یونس زنگی آبادی آغاز میشود و تماسی که حاج یونس جایی میان بیداری و رؤیا با نویسنده میگیرد و او را به روستای محل تولدش راهنمایی میکند و … در همه داستان شهید چنان با خانواده‌اش زندگی میکند و خانواده‌اش چنان حضورش را پررنگ میبینند که احساس میکنیم زنده‌تر از من و توی مخاطب است.
آخرش که کتاب را می بندی، زمزمه می کنی: زنده‌ای و کبوترانه می آیی ای شهید… همه حسن کتاب «ظهور» همین است که تمام احساست را درگیر زندگی و شهادت حاج یونس زنگی آبادی میکند، تمام احساست را، و ناچارت میکند زمزمه کنی: کبوترانه میآیی… «ظهور» خاطره‌نویسی از زندگی حاج یونس نیست، رمان هم نیست، نقل قول خانواده شهید هم نیست و البته همه اینها با هم است.
انتهای پیام/
