او در خصوص آخرین تئاتری که در سالن تماشا کرده است عنوان کرد: «» به کارگردانی سهراب سلیمی آخرین اثری بود که در سالن تئاتر تماشا کردم. تا جایی که در جریانم این نمایش به دلیل ناآرامیهای اخیر جامعه فعلا روی صحنه نمیرود و اجرایی ندارد.
آیا این خبر مفید بود؟
کارگردان نمایش «عاشقانههای خیابان» عنوان کرد: یکی دیگر از مسائلی که سرمایهگذاری تئاتر را در دنیا ارجمند میکند به وجود آمدن فضای سوشال مارکتینگ(بازاریابی اجتماعی) است که در فضای تئاتر وجود دارد. این بازاریابی اجتماعی_اغنایی که درون تئاتر وجود دارد آن را با سایر فضاهای هنری متفاوت میکند. چون تئاتر هنری دوسویه، اغنایی و رو در روست. پس بازاریابی اجتماعی آن هم متفاوت میشود.
گیلآبادی در خصوص بیشتر باز کردن پای سرمایهگذارها در تئاتر گفت: برعکس نگاه بسیاری از دوستان معتقدم که تئاتر پر مخاطب است. انسداد برخی از رسانهها و عدم بازآفرینی ماموریت تازهی آنها و حتی سیاستگذاریهای غلط در مدیوم سینما و… موجب شده است که تئاتر مورد اقبال بیشتری قرار بگیرد. از سوی دیگر به دلیل رشد فکری، فرهنگی و کتابخوان شدن بخشی از جامعه افراد گرایش بیشتری به تئاتر پیدا کردهاند که این موجب ماهیت رونق تئاتر میشود.
یکی از مشکلات سالنهای خصوصی گران کردن بلیتها و نگاه صرفا بیزینسی به این هنر است. اکثر مواقع سالنداران عوامل را در موقعیتی قرار میدهند که مجبور شوند برای به روی صحنه بردن نمایششان بلیتها را گران کنند که این قضیه سر آخر باز هم به اهالی تئاتر ضربه میزند. در واقع شیپور را برعکس به صدا در میآورند. اما به دلیل تعدد این سالنها کیفیتها تغییر کرده است.
او ادامه داد: در دههی چهل بزرگانی مانند: «علی نصیریان» و… هفتهای یکبار از صحنهی تئاتر به تلوزیون میرفتند و در واقع تئاتر زنده اجرا میکردند و مردم به طرز عجیبی با این تئاترها اُِخت شده بودند. اما متاسفانه رفته رفته این علاقه از بین رفت چرا که تلویزیون دیگر برای هنرمندان این رشته فرصتی را در نظر نگرفت. به عقیدهی من در این برهه از زمان بهترین کار ورود تلویزیون به ماجراست. اگر بحث بودجه را مطرح کنند صراحتا عرض میکنم که دروغ میگویند. چرا که با پول ساخت یک سریال میتوان 20_30 تئاتر متفاوت ساخت. ما با تئاتر میتوانیم جامعه را اصلاح کرده و انواع و اقسام مشکلات را حل کنیم. چون تئاتر آیینهی جامعه است اما همیشه مورد آن کم لطفی میشود.
تئاتر عشق و مدیری خوب میخواهد تا تواناییهای این هنر را به درستی حس کرده و به این هنر مهم بها بدهد. به یاد دارم اوایل کرونا با مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی صحبت کردم و به ایشان گفتم از آنجایی که نمیدانیم این ویروس تا چه زمانی طول میکشد و مکان مناسبی را هم برای اجرا نداریم پس بهتر است تلوزیون را وارد این ماجرا کنیم. ایشان از این طرح استقبال کردند و قرار شد تدابیری اندیشیده شود اما نتیجهای نداشت.
کارگردان تئاتر «امپراتور و آنجلو» ادامه داد: نوع دیگری از تئاتر که در دنیا وجود دارد تئاتر تجاری است. یعنی یک سرمایهگذار با پول هنگفتی اثری را برای سرگرمی روی صحنه میبرد که مغزی ندارد. این گونه نمایش در همه جای دنیا وجود دارد. منتها فرقش با ایران این است که در کشورهای دیگر همه نوع تئاتر از تجاری و آموزشی گرفته تا فلسفی در کنار هم کار میکنند. کنار هم قرار گرفتن انواع گونههای نمایش نشاندهندهی این است که تئاتر سالم است و یک گونه نمایش بار همه را به دوش نمیکشد.
نویسنده و کارگردان «دایره گچی قفقازی» در خصوص حمایت دولت از تئاترهای خصوصی عنوان کرد: سازمان تبلیغات، شهرداری و… باید بودجه خود را در اختیار بخش خصوصی قرار دهند. البته این اتفاق باید بر اساس اصولی پیش برود و آنها ناظرانی را برای نظارت بر نمایشها، اتاق گریم و… بفرستند. هرچه مخاطبان یک اثر بیشتر باشد دولت باید بودجه و مزایای بیشتری را در اختیار آن گروه قرار دهد.
امیر دژاکام کارگردان و بازیگر تئاتر و تلویزیون که سابقه بازی در مجموعههای «مدار صفر درجه»، «ترانه مادری»، «آوای باران» و… را در کارنامه دارد و تاکنون توانسته نمایشهای «مکبث»، «دایره گچی قفقازی»، «شهرزاد» و… را روی صحنه ببرد در خصوص تعطیلی سالنهای خصوصی تئاتر به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا میگوید: بخشی از تئاتر تجاری در دست کسانی است که سالنهای خصوصی دارند. گروههای جوان بسیاری با عشق و علاقه از خانوادههایشان پولهایی را میگیرند تا اثری را روی صحنه ببرند. بخشی از تئاتر امروز ما در همین سالنها اتفاق میافتد و هرکسی هم میتواند با پنجاه_شصت میلیون تومان این سالنها را اجاره و اثری را روی صحنه ببرد. حالا تئاتر خصوصی کجاست؟ ما تئاتر خصوصی نداریم. تئاتر خصوصی تئاتری است که شهرداری از یک ساختمان تئاتر حمایت میکند و میگوید من به ازای هر تماشاگری که به سالن بیاید به تو ۱۰۰ هزار تومان پرداخت میکنم؛ این میشود تئاتر خصوصی. یعنی دولت سوبسید فرهنگی خودش را به این قضیه اختصاص میدهد. آیا ما چنین چیزی در ایران داریم؟
جای تئاتر در سبد زندگی خانواده ایرانی
تئاتر با وجود پیشینهی غنی و تاریخی که دارد به مثابهی هنری تفکیک نشده میماند که همیشه وضعیتی بین بودن و نبودن را تجربه میکند. به همین دلیل طی سالهای گذشته اهالی تئاتر برای برونرفت از این وضعیت و سر و سامان دادن به اقتصاد سالنها، فضاهایی خصوصی را تاسیس کردند که بتوانند به فراگیری و اقتصاد این هنر توجه بیشتری داشته باشند. البته باید به این نکته اشاره شود که امر خصوصیسازی هم معضلات و مشکلات خاص خودش را داشته است.
او ادامه داد: در تمام سالنهای تئاتر دنیا مانند: فیلیپین، کره، رمانی، روسیه و… که من به آنها سفر کردهام حمامهایی جداگانه برای زنها و مردها در نظر گرفته شده است. این قضیه جزو الزامات است. بازیگر گریم میشود، گل مالی میشود، دچار استرس میشود بنابراین دوش گرفتن جزو ریکاوری یک بازیگر به حساب میآید. آنوقت ما در ایران از داشتن سادهترین امکانات هم محروم هستیم.