مهمترین چیزی که این مساله را نه تنها رنج آور که خطرناک کرده است مجوز رسمی دولت سوئد بوده است.
مقدسات بخشی از هویت ملل مختلف جهان است. حتی برای فرقه های غیر دینی می تواند مقدسات هویت ساز باشد.
در ادیان الهی و به خصوص ادیان قدیمی و معتبر مثل ادیان ابراهیمی مقدسات نقطه اشتراک و محور اجتماع است.
آیا این خبر مفید بود؟
محکومیت سریع اهانت به قرآن و سوزاندن آن که صرفا برای تحریک عواطف جهان اسلام بوده است، یک وظیفه ای فراتر از وظیفه اسلامی است. یک وظیفه جهانی است برای صیانت از هویت و آرامش جهان.
مسلمانان از دو حهت مدعی هستند. یکی به دلیل اهانت های بی شرمانه به مقدسترین کتاب شان و دیگری برای ایجاد زمینه رشد افراطیون مسلمان که هر دو سو اعتبار دینی را برهم می زند.
در ماجرای آتش زدن قرآن در سوئد توسط یک عراقی مسیحی اهداف دیگری هم می تواند دنبال شود:
به گزارش برنا؛ حجت الاسلام سید محمدعلی ابطحی در یادداشتی نوشت: آتش زدن قرآن در سوئد این بار کمی متفاوت تر با هتک حرمت های گذشته است.
از ابتدایی که افغان العرب، القاعده، داعش، طالبان در جهان اسلام رشد پیدا کردند و دست به عملیات جنایت باری زدند، بدنه اصلی عالمان و متدینان دینی با ابن رفتارها بنام اسلام مخالف بودند و مبارزه می کردند. اما این افراطیون وقتی دارای صدای بلند می شدند وحرف آنها مقبول بدنه مردم مسلمان قرار می گرفت که همزمان افراطیون غربی و راست و غیر مسلمان با کارهای زشتی مثل آتش زدن قرآن و یا حمله به مساجد مسلمانان، راه را برای افاطی ها باز می کردند.
خشم های مذهبی هم تفاوتی که با دیگر خشم ها دارد در این است که وقتی یک انسانی به محرکه نیروی مذهبی غضبناک می شود، احساس همراه با خشم، می تواند خطر آفرین باشد و مرزهای تقلیدی را رد نماید.
باید در سیاست خارجی مراقب این بود که این هدف مشترک دینی مبارزه با قرآن سوزی و هتک مقدسات از مسیر اصلی بیرون نرود.
همه مسئولان دنیا در این رابطه وظیفه دارند. زیرا قرآن سوزی با مجوز رسمی و حکومتی می تواند راه را بر کسان دیگری باز کند که به مقدسات دینی و اخلاقی و باورهای ملی دیگران اهانت ورزند و دنیای پر آشوب در انتظار بشریت باشد.
اینکه در هر جایی از دنیا یک یا چند مزدور و یا بی هویت به مقدسات دینی اهانت کنند، طبعا وجود خواهد داشت. اما وقتی این رفتار تحریک آمیز و زشت با مجوز رسمی دولت سوئد انجام می شود مفهوم قدیمی تقابل شرق و غرب جدی می شود. دنیای مسلمانان و سایر ادیان به نبرد آشکاری دعوت می شوند که نتیجه ای جز خشونت، به هم ریختگی روابط بین الملل و عدم همکاری بخش های مختلف جهان با یکدیگر ندارد.