از کودکی در کوچه و خیابون دنبال توپ بودم. فوتبال باعث میشد که احساس قدرت کنم. قدرتی که حالِ دل یه بچه رو همیشه خوب میکرد سختی های زیادی کشیدم .نا ملایماتِ زیادی دیدم ، ولی تا چشم به هم زدم دیدم تو سن ۲۰ سالگی سابقه بازی در تمام رده های ملی از نونهالان تا بزرگ سالان را دارم.
این مساله همراه شد با فشار زیادِ اون سالهای فوتبال روی منی که ۲۲ سال داشتم و سابقه ۶ ساله حضور در پرسپولیس روی دوش من ِ جوون سنگینی میکرد … سعی کردم خودم رو رو پا نگه دارم ،ولی … بعد از فوت هادی نوروزی ، کسی که حکم برادر بزرگم رو داشت کمرم شکست و دیگه نتونستم قامت راست کنم … در واقع خداحافظی واقعی من از فوتبال همون روزها بود… در سن ۲۴ سالگی، بعد از ۸ سال سابقه در باشگاه پرسپولیس و گرفتن ۳ جام و تجربه کاپیتانی در سن ۲۲ سالگی که دلچسب ترین افتخار و خاطره فوتبالی من بود.
بگذریم…این پست و رو گذاشتم،که هم یک سری حرفهای نگفته را گفته باشم وهم مطلبی بماند به یادگار که چه روزی من به شکل رسمیاز ورزشی که هم کارم بود ،هم عشقم بود و بیست و اندیسال هر روز درگیرش بودم خداحافظی کردم (در جایگاه بازیکن).
بازیکن سابق پرسپولیس با انتشار پیامی ویژه خبر خداحافظیاش از فوتبال را رسما اعلام کرد.