انتهای پیام/
گروهی از پژوهشگران در تلاش هستند از ایمپلنتهای عصبی در تراشههای سیلیکونی مینیاتوری به روشی مشابه که برای تولید تراشههای مورد استفاده در رایانههای امروزی انجام میشود، استفاده کند
گروه پژوهشی این فناوری را CMOS مینامند که مخفف نیمه هادی اکسید فلزی مکمل است. این فناوری به آنها اجازه میدهد تا اندازه دستگاه و مصرف انرژی آن را کاهش دهند و به نوبه خود خطرات مرتبط با روش جراحی ایمپلنت عصبی و استفاده طولانی مدت از آن را کاهش میدهد.
همچنین پژوهشگران از نوعی هوش مصنوعی به نام یادگیری عمیق (DL) استفاده کردند که نوعی از یادگیری ماشینی است که از شبکههای عصبی مصنوعی استفاده میکند. یادگیری عمیق از مجموعهای از الگوریتمها استفاده میکند که با دادههای جدید، اطلاعات سطح عمیق را یاد میگیرند و استخراج میکنند. یادگیری عمیق همچنین میتواند نشانگرهای زیستی پنهان شامل اندازهگیری عامل یا یافتن نشانه بیماری را شناسایی کند که اغلب در روشهای سنتی نادیده گرفته میشوند.
این برای پژوهشگران مفید است، زیرا آنها میتوانند زمان فعالسازی ایمپلنتهای عصبی را بر اساس نشانگرهای زیستی انتخاب کنند و مجبور نباشند به طور مداوم تحریک را تخمین بزنند یا مدام از آن استفاده کنند. با این حال، یکی از نکاتی که قابل ذکر است، هزینه محاسباتی است. لیو میگوید برای مثال، یک ایمپلنت عصبی در صورت از دست دادن ارتباطات مخابراتی مانند زمانی که بیمار در آسانسور یا هواپیما قرار میگیرد، نمیتواند از کار بیفتد.
خبرگزاری برنا– زهرا وجدانی؛ پژوهشگران دانشگاه تورنتو در حال ترکیب هوش مصنوعی و میکروالکترونیک برای ایجاد فناوری نوآورانهای هستند که ایمن و موثر باشد. این گروه در تلاش است از ایمپلنتهای عصبی در تراشههای سیلیکونی مینیاتوری به روشی مشابه که برای تولید تراشههای مورد استفاده در رایانههای امروزی انجام میشود، استفاده کند.
شیلین لیو پژوهشگر ارشد و استادیار دانشکده علوم کاربردی و مهندسی در دانشگاه تورنتو گفت: نورونها از طریق سیگنالهای الکتریکی با یکدیگر صحبت میکنند و یک ایمپلنت عصبی درمانی، مانند ضربانسازی برای مغز، تحریک الکتریکی ایجاد میکند و در موارد رعشه یا تشنج سعی میکند نورونها را به حالت طبیعی بازگرداند.
|