فیلم یادگار جنوب با ساختاری کالژگونه پاره های حقیقت را به صورت غیر خطی روایت میکند، هر ماجرا و حواشی آن به تدریج و در نظمی تقریبا تصادفی برای مخاطب آشکار میشود. تعلیق ناشی از این آشکار شدن که به تدریج پازل طراحی شده را کامل میکند، اثر را غیرقابل پیش بینی کرده و میتواند مخاطب را با خود همراه نماید. اگر چه درهم تنیده شدن تصورات و آنچه در واقعیت رخ میدهد در کنار معرفی بسیار ناتمام از شخصیت هایی اصلی اثر مانند صالح، وحید و شاید آنچه در گذشته رخ داده بر ابهام و سردرگمی زبان روایی اثر افزوده است. حسین دوماری و پدرام پورامینی در نخستن اثر بلند و سینمایی خویش با شناخت خوبی از ماهیت این مدیوم اثری را ارائه کرده‌اند که در کنار تم برگزیده، جذابیت نسبتاً خوبی برای مخاطب خویش دارد..
