واکنش کشورهای اروپایی به اعتراضات داخلی در ایران و مقایسه آن با موارد مشابه در بسیاری از کشورهای دیگر به طرز آشکاری از مداخلات برنامهریزی شده آنها در رخدادهای اخیر خبر داده و بر این واقعیت صحه میگذارد که اعتراضات عادی در ایران، محملی برای استفاده مشکوک عوامل بیگانه و تلاش آنها برای به بیراهه کشاندن آن شده است.
در این راستا اعمال تحریمهای جدید علیه برخی وزیران دولت سیزدهم از سوی وزارت خزانهداری آمریکا نیز عملا حلقه دیگری از زنجیره اعمال فشار در راستای حمایت از اغتشاشات است.
شکلگیری اعتراضات معمولا در زمانهایی رخ میدهد که شهروندان احساس میکنند مطالباتشان از مسیرهای طبیعی به حاکمیت منعکس نمیشود و یا به هر دلیل گام موثری برای تامین مطالباتشان برداشته نمیشود.
بدیهی است چنین واکنشی بهصورت ماهوی نشانههایی از یک روند مداخلهجویانه را یدک میکشد.
انباشت مطالبات بیپاسخ، گاهی موجب شکلگیری خشم در شهروندان و حتی به خشونت کشیدن اعتراضات نیز میشود که این رخداد نیز بارها در کشورهای مختلف دیده شده است.
این اقدام تعدادی از کشورهای اروپایی بهدلایلی که به آن پرداخته خواهد شد سوالات زیادی را در افکار عمومی داخل و خارج بهدنبال داشت.