محققان در مقالهی خود مینویسند: «همراه با تغییر دندانهای نوع هیپسودونت (دندانهایی با رشد نامحدود و تاج بلند) برای چریدن یا گنجاندن حداقل مقداری علف در رژیم غذایی، و بزرگتر شدن جثه، این تغییر کالبدشناختی نیز به عنوان سازگاری برای زندگی در زیستگاههای باز تعبیر میشود.»
یک تیم تحقیقاتی از بریتانیا، ایالات متحده و هلند سوابق فسیلی پریسوداکتیلها (موجود سمدار با پنجههای عجیب) را بههمراه تصاویری از رد سم اسبان امروزی و جزئیات استخوانهای پای آنها بررسی کردند تا دریابند چه بر سر آن انگشتان اضافی آمده است.
کریستین جنیس، دیرینهشناس مهرهداران از دانشگاه بریستول در بریتانیا میگوید: «در فسیل اسبهای بعدی فقط سه انگشت در جلو و عقب وجود داشت.» انگشتهای اضافی که به عنوان انگشتان کناری شناخته میشوند، در این اسبها کوچکتر و کوتاهتر از خوکهای خرطومدار بود و احتمالاً در شرایط عادی به زمین نمیرسید، اما ممکن است در موقعیتهای استثنایی مانند لغزیدن یا ضربههای شدید، به کمک اسبها میآمدند.
همچنین محققان خاطرنشان کردند که اسبهای امروزی با تکانگشت، در مقایسه با شکل بیضی آن انگشت در اسبهای سهانگشتی، شاید برای توزیع متفاوت وزن پاهای گردتری دارند. آنها میافزایند میانسم احتمالاً بقایای لایهی نرم زیرین فراموششده در سم است که برای جذب ضربه تغییر شکل داده است.
پای جلو و پای عقب خوک خرطومدار مالایی (تاپیروس ایندیکوس)