شما به فیلم هایی چون «ابد و یک روز» ساخته سعید روستایی دقت کنید یا آثاری مانند ایستاده در غبار، ماجرای نیمروز، لاتاری و … محمدحسین مهدویان را در چند جشنواره ای که حضور داشت رصد کنید و در ادامه با نام هایی چون کاظم دانشی با فیلم علفزار و امید شمس با فیلم «ملاقات خصوصی » را بررسی کنید تا متوجه شوید که معمولا جشنواره جایی برای درخشیدن است تا محکم کردن جای پای قبلی ، فراموش نکنیم سینما رو به جلو حرکت می کند و کارگردانان با سابقه برای ماندگار شدن در این عرصه باید به روز فیلمسازی کنند و در انتخاب سوژه ها و موضوعات سراغ ماجراهای بکر بروند .
پس به چهره های جوان اعتماد کنیم، تفکرات جدید را به سینمای ایران بیاوریم و پای افرادی را که با ایده های نو به سینما می آیند را به جشنواره باز کنیم، در هنگام داوری نگاه ویژه روی ساخته های آنها داشته باشیم و کمتر تلاش مان بر این باشد که اسم ها جشنواره را بچرخانند، در حقیقت جشنواره را باید تفکرات نو ، ساخته های جسور و البته فیلم هایی که قدرت و توان درخشش در جشنواره فجر را دارند بسازد و این مسئله را باید در بحث قضاوت جشنواره نیز مد نظر قرار دهیم.
اما در این میان بارها شاهد این بوده ایم که جشنواره های فیلم فجر معرف چهره هایی جوان و پرسروصدا بوده است که اتفاقا در بسیاری از اوقات اکثر سیمرغ های جشنواره را درو کردند و در بخش های مختلف نامزد بوده اند.
