عزیزترین مهمان ضیافت خدا

و کسی جز میزبان که حضرت دوست است  نمی‌تواند این مهمان را توصیف کند، بدین سبب که او خود را نه برای آن بزم و جشن رب‌العالمین مزین به خلوص بندگی عبودیت محض نموده بود که تمام زندگانی‌اش را برای قربِ به خداوندی زیسته بود که فرموده بود “آن کس که مرا طلب کند، می‌یابد و آن کس که مرا یافت، می‌شناسد و آن کس که دوستم داشت به من عشق می‌ورزد و آن کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‌ورزم و آن کس که به او عشق ورزیدم، کشته‌ام می‌شود و آن کس که کشته‌ام شود، خون‌بهایش بر من واجب است و آن کس که خون‌بهایش بر من واجب است، پس من خودم خون‌بهایش هستم.”

و آن کسی است که هفت آسمان از جن و انس و فرشتگان در مورد او‌صحبت می‌کنند. با این همه که در افلاک‌، از تمثال او آکنده شده اما باز هم یک از صد هزاران در مورد او صحبت نشده است‌.

در این ضیافت، مهمانان را از سال قبل دعوت می‌کنند و همه چیز بر پایه نظمی است که میزبان تدارک آن را دیده است.

و طولی نکشید پس از اصابت ضربت شقی‌ترین اشقیا به امیرالمومنین، جبرئیل امین در میان آسمان و زمین ندا داد سوگند به خدا که ارکان هدایت درهم شکست و ستاره‌های دانش نبوت تاریک و نشانه‌های پرهیزکاری بر طرف گردید و عروه الوثقای الهی گسیخته شد.

میزبان که این آداب را با چنین شکوهی از مهمان عزیزش نظاره‌گر بود، خطاب به حروف مقطعه قرآن ندا داد «طسم» ای طریق المستقیم من سر الله من مولی المومنین من!امروز شراب شهادت را به تو ای ملازم محراب  می‌نوشانم که زیباترین نجواها و راز و نیازهای بندگی را از تو شنیدم، پس گوارای تو باد

می‌درخشد تا مهمانان دیگر این بزم عاشقانه از دستان این ساقی سیراب و از نور او رهنمون  شوند.

ای عزیزترین مهمان …!

شب نوزدهم آبستن یک خبر بزرگ بود ‌و حضرت جبرائیل بی‌قرار صدای آشنای علی، و‌ مناجات او با الهش چنان دلبرانه آسمان‌ها را لبریز کرده بود که حضرت دوست و جمله ملائک و فرشتگان محو تماشای آخرین نجوای عاشقانه علی در سجده نماز شب او بودند و در آن آنات کلمات عاشقانه حَلیفُ الِمحراب با میزبان آن مهمانی مملو از دلدادگی و تشنگی وصال حضرت حق چنان آسمان را به زمین پیوند داده بود که‌ سراسر محراب او‌ سوره توحید بود.

نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف