وی افزود: ناشنوایی دایره لغات انسان را کوچک نگه می‌دارد و نویسندگان ناشنوا باید این محدودیت و محدودیت‌های دیگری چون اختلال در درک و یادگیری ادبیات کلامی را برای خودشان کمرنگ کنند.
آیا این خبر مفید بود؟
خرامان، نویسنده و داور «سومین جشنواره صدای سکوت» خطاب به ناشنوایان گفت: کتاب بخوانید و منتظر نباشید که کتاب‌ها برای شما بازنویسی و مناسب‌سازی شوند، زیرا کسی برای ناشنوایان کتاب تولید نمی‌کند؛ اگرچه نوشتن کتاب برای ناشنوایان، کار جذابی است اما در شرایط فعلی کشور ما دشوار است.
طاهباز ادامه داد: کتاب یک نیاز بسیار اساسی است، اما مهم‌تر از آن به تسهیلگر نیاز داریم. یک تسهیلگر، مشکلات کتاب‌های عادی را رفع می‌کند و کاری می‌کند که نوجوانان ناشنوا بتوانند به آسانی کتاب بخوانند. بعضی افراد معتقدند مناسب‌سازی کتاب‌ها برای ناشنوایان کار درستی نیست؛ در صورتی که مناسب‌سازی کتاب‌ها موتور محرک ترویج کتابخوانی است.
رمضانی، در آیین اختتامیه سومین دوره «جشنواره صدای سکوت» ضمن قدردانی از برگزارکنندگان این جشنواره گفت: آنچه نمایشگاه کتاب تهران در حال عرضه به مجموع مخاطبانش است، برای یکایک شما قابل استفاده‌تر خواهد بود.
این عضو شورای کتاب کودک افزود: ما در جامعه ناشنوای کارآمد می‌خواهیم. ناشنوای کارآمد، ناشنوایی است که بتواند بخواند و بنویسد. برای جبران محدودیت‌هایی که ناشنوایی برایمان ایجاد می‌کند، حتما باید کتاب بخوانیم.
طاهباز به نویسندگان توصیه کرد که زبان اشاره را برای مخاطبان شنوا و ناشنوایشان به رسمیت بشناسند و برای مقاطع سنی که داستان می‌نویسند، یک نسخه هم برای ناشنوایان بنویسند.
به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ سالن گوشه نقد میزبان آیین اختتامیه سومین دوره جشنواره «صدای سکوت» بود. این مراسم (سی‌ام اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲) با حضور علی رمضانی؛ سخنگو و قائم‌مقام سی‌وچهارمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران و مدیر عامل خانه کتاب و ادبیات ایران، مصطفی خرامان؛ نویسنده ادبیات کودک و نوجوان، کوکب طاهباز؛ پژوهشگر ارتباط تصویری برای معلولان نابینا و ناشنوا و عضو شورای کتاب کودک و زهره عارفی؛ مدرس داستان‌نویسی ناشنوایان و دبیر جشنواره «صدای سکوت» برگزار شد.
این عضو شورای کتاب کودک اضافه کرد: در زبان اشاره انتقال با یکسری ابزارها چون حالت چهره، دست و بازو انجام می‌گیرد اما در ادبیات کلامی اینطور نیست. ادبیات کلامی به معنای بازی کردن با ریتم کلمات است. استفاده از سمعک یکی دیگر از مسائلی است که ناشنوایان با آن سروکار دارند. کودکان ناشنوا نیاز به آموزش از راه منابع مکتوب مناسب دارند. ادبیات کلامی اجازه نمی‌دهد ناشنوایان آن‌چنان که باید و شاید از کتاب‌ها استفاده کنند.
نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف