محاسبات مربوط به طراحی چنین مسافرت‌های طولانی فضایی سالها زمان می‌برد و همچنین طراحی و ساخت یک فضاپیما در حدود یک دهه زمان لازم دارد. احتساب زمانی که یک ماهواره لازم دارد تا به هدف‌های دوردست برسد، به این معنی است که نگاه بعدی ما به درون ستارگان احتمالا به این زودی‌ها روی نخواهد داد.
توریشف و همکارانش در مقاله‌ای پیشنهاد ادغام واحدهای ماهواره‌ای مینیاتوری با یک فرایند انرژی خورشیدی را مطرح کردند که یک حالت مسافرتی سبک، ارزان و سریع ایجاد خواهد کرد.
این گزارش می‌افزاید: بادبان‌های خورشیدی و کوچک‌سازی (یا مینیاتورسازی miniaturization ) در یک دهه گذشته پیشرفت کرده‌اند تا جایی که ممکن است ماموریت‌های فضایی برای رسیدن سریع‌تر و ارزان‌تر به اعماق فضا در منظومه خورشیدی را امکان پذیر کنند .
خبرگزاری برنا؛ مسافرت فضایی انسانها را به همسایه کناری یعنی کره ماه و همچنین به اعماق جامعه خورشیدی در کنار سیارات عظیمی مانند «زحل» و «مشتری» رسانده است.
محققان حوزه فضایی ، ابزاری نوین برای مسافرت‌های سریع‌تر و ارزان‌تر فضانوردان از طریق ادغام واحدهای ماهواره‌ای کوچک‌سازی شده با یک فرایند انرژی خورشیدی مطرح کردند.
سفر با بادبان‌های خورشیدی فرایندی است که طی آن فشار تولید شده توسط تشعشعات خورشیدی برای ایجاد نیروی محرکه مهار می‌شود. نوآوری‌های اخیر در این فناوری سال ۲۰۱۹ در پروژه «لایت‌سیل۲» (LightSail-۲) توسط شرکت «پلانتری سوسایتی» (Planetary Society) نمایش داده شد.
در سال ۱۹۸۲، فضاپیمای «وویجر۲» از مجاورات سیاره اورانوس عبور کرد و نسبت به فضاپیماهای دیگر به اورانوس نزدیکتر شد. اکنون ۴۶ سال پس از پرتاب شدنش در حال عبور از میان صورت فلکی «پاوو» در حدود ۱۷۹ سال نوری از زمین است.
|
اما ماموریت‌های ماهواره‌ای مشابه معدودی در سال های اخیر وجود داشته است. هزینههای مالی مانع اصلی در این راه است اما چهارچوب زمانی نیز یکی از عوامل است.
انتهای پیام/