محله بهداشت را چرا دوباره نمی سازیم؟
چرا به جای خانواده ها که درگیر روزمره هستند نمی توانیم نقش رسانه ای خود را در قبال تعلیم و تربیت و آموزش و شناساندن محیط پیرامون کودک و نوجوان به درستی ایفاء کنیم؟
راستی از آن تیم فعال ودغدغه مند وهنرمند کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که یک روز صاحب نام و رتبه و جایگاه بودند چه خبر؟
ایرج طهماسب چرا در تلویزیون نیست؟
جشنواره های کودک و نوجوان چه در سینما و چه در تئاتر تنها به یک جشن گاه پر سر و صدا و گاه در سکوت می گذرد وتاثیری بر آنچه در طول سال اتفاق می افتد ندارد.
آیا این خبر مفید بود؟
چرا کودک امروز را نمی شناسیم؟
حمید جبلی ، اکبر عبدی، رضا ژیان، فردوس کاویانی و … یک روز با هنرمندی تمام حرفهایی می زدند که مخاطب کودک و نوجوان پای آن می نشست چرا امروز نمی توانیم ارتباط لازم را با مخاطب کودک و نوجوان برقرار کنیم؟
کاربلدان این حرفه از ایده های ناب می گویند در حالی که مسیر اقتصادی تولید کار مهیا نیست.
آیا نویسندگان کار کودک می توانند با تحقیق و بررسی ومطالعه کامل در این حوزه کار کنند و دستمزدی معقول برای امرار معاش داشته باشند؟
افراد نامدار این حوزه از ورود و سرمایه گذاری برای ژانر کودک هراس دارند چرا که معتقد هستند کار کودک در سینما شکست می خورد.
محله برو بیا چرا ساخته نمی شود؟
دلیل اینکه فیلم های سینمایی در ژانر کودک و نوجوان نمی توانند اقتصاد خود را حل و فصل کنند چیست؟
انتهای پیام/
طبیعی است که در حوزه کودک و نوجوان حال رسانه ای ما خوب نیست.
مسئولین هم می توانند با اختصاص امکانات لازم برای تولید آثار برای گروه کودک و نوجوان بخش اعظمی از دغدغه متخصصان این حوزه را پاسخگو باشند تا افراد کاربلد در بحث برنامه سازی برای کودک و نوجوان از نویسنده و کارگردان گرفته تا محقق و روانشناس و بازیگر و … با آرامش خاطر روی کار برای این گروه مهم سنگ تمام بگذارند و نتیجه این اقدام مهم را سالها بعد با یکدیگر تجربه کنیم و از کم کاری امروزمان فردایی پشیمانی پیش نیاید.
چرا تولیدات کودک و نوجوان امروز سینما وتلویزیون مانند گذشته نمی تواند مخاطب کودک و نوجوان را جلب کند؟
انگار ما نتوانسته ایم به سلیقه فرزندانمان نزدیک شویم و نوع گویش و ادبیات و البته فانتزی های ذهن آنها را برای تسخیر روح و روانشان به دست بگیریم و باید گفت نه تنها این قشر مهم و سرنوشت ساز را نادیده گرفته ایم که در مسیرهایی از آنها به شدت جا مانده ایم و چه خوب است که برنامه سازان و محققان حوزه کودک و نوجوان پیش از آنکه دردورهمی های فرهنگی شان به سناریوهای تکراری و بدون جذابیت برسند با لطایف الحیل مختلف به کودکان و نوجوانان امروز نزدیک شوند وخواسته های آنها را بشنوند و با ادبیات رسانه ای آنها آشنا شوند و اگر لازم است از آنها به عنوان مخاطب هدف در اتاق فکرهای فرهنگی شان سود برده تا محصولی که در شرایط اقتصادی فعلی تولید می شود حداقل های لازم برای جلب نظر آنها را در خود داشته باشد.
آیا در حوزه کار کودک و نوجوان ما از آسیب شناسان فرهنگی و اجتماعی دعوت کرده ایم تا در کارگروه های مرتبط رسانه ای چه در سینما و چه در تلویزیون چراغ راه مسیر برنامه سازان این گونه از فیلمسازی باشند؟
فرزندانمان علاقه ای به دیدن تولیدات سینمایی وتلویزیونی در این حوزه ندارند.
آیا ما به کارگردانان و برنامه سازان متخصص در این حوزه آن قدر که باید بها داده ایم که به سراغ ژانرهای دیگر نروند؟
حمید جبلی ها چه می کنند؟
این در حالی است که رسانه های تا دندان مسلح آن سوی آبی به خوبی کودکان و نوجوانان ما را در بحث بسته های رسانه ای سرگرم کننده با زرق و برق های به ظاهر هنرمندانه هدف قرار دادند و با طراحی شخصیت های جذاب و دوست داشتنی و البته طراحی های وسوسه کننده به خلق قهرمانهای نزدیک به مذاق و سلیقه مخاطب ما کارشان را تا جایی پیش بردند که نمی توان این قهرمانان پوشالی را تا سالها از ذهن کودکان و نوجوانان مان خارج کنیم.
چرا شکست اقتصادی آثار کودک و نوجوان را به گردن نمی گیریم و برای آن از بودجه ای جدا از گیشه هزینه ای آینده نگرانه نداریم ؟