از آن جا که بی‌علاقه به خوش‌نویسی نبودم، به سراغ استادی رفتم تا مرا درس و مشق خطاطی بدهد. مرا پذیرا شد و بعد از تدارک قلم و دوات و لیقه و کاغذ، برای گرفتن سرمشق نزد او رفتم.
در بخشی از کتاب «محرمانه، مستقیم (آنچه جوانان نباید بخوانند!)» درباره «امان از درد بی‌معلمی»، می‌خوانیم: «ایامی که تازه وارد دانشگاه شده بودم، با یک نفر از دوستان به سرمان زد که برویم و دوره آموزش نواختن سازی را تجربه کنم، شال و کلاه کردیم و رفتیم. از قضا استاد نوازنده ساز، مرد نابینا و نوازنده چیره دستی بود که به خوبی نیز نواختن را تدریس می‌کرد.
آیا این خبر مفید بود؟
نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف
ارسال به دیگران
در زدیم و وارد اتاق شدیم. اولین چیزی که از ما پرسید این بود که چند سال داریم و چرا می‌خواهیم نواختن این ساز را فرا بگیریم؟ پس از شنیدن انگیزه ما گفت: خیلی دیر آمده‌اید. حداقل ده سال دیر آمده‌اید. برای آن که کسی بتواند در این رشته به جایی شایسته برسد، باید از نوجوانی یا حتی کودکی شروع کند.
با «محرمانه، مستقیم» به شما پیشنهاد می کنیم آنچه جوانان نباید بخوانند را دنبال کنید.