به دنبال بازگرداندن ذرات مودار ، دانشمندان آن‌ها را آزمایش کردند و اندازه و خصوصیات سطح آن‌ها را تعیین کردند و کشف کردند که عملکرد و ویژگی‌های آن‌ها مشابه مواردی است که قبلاً خشک نشده بودند. همچنین، آن‌ها دریافتند که این ذرات می توانند به خوبی برای کارهای مختلف استفاده شده و پایداری خود را در طیف وسیعی از مخلوط‌های مایع از pH و سطح شوری مختلف حفظ کنند.
آیا این خبر مفید بود؟
برانا هانتینگتون، نویسنده این مقاله و دانشجوی دکترا مهندسی شیمی در دانشگاه دلاور می‌گوید: «ما نگاه کردیم که چگونه می‌توانیم نانوبلورهای شاخه‌دار را داشته باشیم، آن‌ها را در اجاق خشک کردیم و در ادامه در محلول‌های حاوی یون‌های مختلف دوباره آن‌ها را دیسپرس کردیم. ما عملکرد آن‌ها را با نانوکریستال‌های سلولز معمولی و غیر شاخه‌دار مقایسه کردیم.»
پارچ میکا، دانشجوی دکترا دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می‌گوید: «نانوبلورهای مودار حتی در غلظت‌های نمکی بالا می‌توانند دوباره تغییر شکل دهند، حتی در محیط‌های خشن نیز گروه‌های عاملی خود را حفظ می‌کنند که این کار ممکن است در طیف گسترده‌ای از حوزه‌ها مورد استفاده قرار گیرند. این کار ممکن است راه را برای پردازش پایدار و در مقیاس بزرگ نانوسلولوزها بدون استفاده از روش‌های افزودنی یا صرف انرژی هموار کند.»
|
امیر شیخی، نویسنده و استادیار مهندسی شیمی و مهندسی زیست پزشکی، دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می‌گوید: «انتهای مودار نانوکریستال‌ها به گونه‌ای نانومهندسی شده است که دارای بار منفی باشد و هنگام قرار دادن در یک محیط آبی، یکدیگر را دفع می‌کنند. برای داشتن حداکثر عملکرد، نانوبلورها باید جدا از هم باشند، ذرات جداگانه باشند، همانطور که در هنگام خشک شدن با هم زنجیره‌ای نمی‌شوند.»
نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف
