در دوران اخیر نیز صدر پس از آنکه به خوبی قدرت خود را به رخ رقبا کشاند و فضای کشور را به سمت تنش و ناآرامی بیشتر سوق داد، از هوادارانش که در منطقه سبز بغداد تحصن و اعتراضات مسلحانه را برگزار کرده بودند درخواست کرد که عقب نشینی کرده و آنجا را ترک کنند.
در این میان “مقتدی صدر” به عنوان یکی از فعالین سیاسی تاثیرگذار در عراق نیز از منظر برخی کارشناسان و تحلیلگران یک چهره بعضا جنجالی و شاید هزینه ساز برای منافع ملی عراق به حساب می آید.
اما آنچه در این میان باید به آن توجه کرد این است که این امید وجود دارد که صدر در دوران بازگشت مجدد به سیاست، از رفتارها و گفتارهایی که انسجام و اتحاد ملی و البته توان دولت مرکزی بغداد و همچنین منافع ملی را تضعیف می کند، بپرهیزد.
شاید مهمترین درسی که بتوان از آن دوران و البته عبور از بحران سیاسی عراق آموخت آن باشد که باید کلیه مردم و مسئولین با یکدیگر متحد باشند و سیاسیون و چهره‌های تاثیر گذار بر روند تحولات عراق نیز با رفتار و گفتار خود هزینه تراشی بیهوده برای کشور نداشته باشند.
صدر بارها در بزنگاه‌های حساس کشور از فعالیت در عرصه سیاسی کناره‌گیری کرده و هر بار نیز به بهانه‌ای به صحنه باز می‌گردد و سهم خواهی از قدرت می‌کند.
آیا این خبر مفید بود؟
به گزارش خبرگزاری برنا، محمد مهدی ملکی کارشناس مسائل منطقه در خصوص بازگشت مقتدی صدر به عرصه سیاست عراق یادداشتی نوشت.
همچنین صدر از نمایندگان حزب متبوع خود نیز خواست که دیگر در پارلمان عراق حضور نداشته باشند و دست آخر آن که خودش نیز اعلام کرد که از سیاست کناره گیری می‌کند.
دعوت صدر از هوادارانش برای حضور در نماز جمعه یکپارچه به مناسبت سالروز “خروج نماز جمعه از ظلمت به نور” به دست پدرش و ایراد سخنرانی در آن روز، ضمن خط و نشان کشیدن برای رقبای سیاسی خود با توجه به حضور نیروهای هوادارش در خیابان‌های منتهی به نماز جمعه (جایگاه اجتماعی که از آن برخوردار است)، به نوعی نشان از پایان سکوت صدر در عرصه سیاسی هم به حساب می‌آید.
مقتدی صدر بهتر است نسبت به انتخاب کسانی که با آنها وارد ائتلاف می‌شود هم تجدید نظر کند، اینکه صدر در آخرین بحران سیاسی ایجاد شده پیش از تشکیل دولت جدید با کسانی چون بارزانی وارد اتحاد سیاسی شده بود نشان از آن دارد که صرفاً تلاش برای منافع جناحی و سیاسی بوده که او را متمایل به همکاری و نزدیکی با فردی چون بارزانی کرده که در جهت دستیابی به اهداف و منافع سیاسی خود حتی به قوم کُرد (که ادعای خدمت برای آنها و استقلال خواهی آنان را دارد) و نزدیک‌ترین افراد خویش نیز خیانت کرده و آنها را در مواقع لزوم کنار گذاشته است.
اما متاسفانه گویا همچنان برخی به دنبال منافع سیاسی و جناحی خود هستند و آن را مقدم بر منافع ملی میدانند، به نحوی که کماکان با تلاش‌ها و اقدامات پیدا و پنهانی که دارند موجبات تفرقه، چند دستگی و تضعیف توان دولت مرکزی بغداد را فراهم می‌آورند.