رضا صائمی، منتقد سینما در باره این موضوع به خبرنگار برنا می گوید:
واقعیت این است جذابیت یک مدیوم به کیفیت محصولات و آثاری است که تولید می کنند. بدیهی است ضعف کیفی آثار می تواند به ریزش مخاطب هر مدیوم یا پلتفرمی بیانجامد. اینکه اکنون برخی از سریال های پلتفرم ها مخاطب انبوه پیدا کرده اند به این دلیل است که آنها از امکان بیشتر یا محدودیت کمتری در ممیزی نسبت به سریال های تلویزیونی برخوردارند و می توانند قصه هایی را روایت کنند که امکان ساخت آن در تلویزیون وجود ندارد.
صائمی با اشاره به اینکه نسبت مخاطب و رسانه را فقط کیفیت آثار و محتوای تولیدات رسانه ای تعیین نمی کند، توضیح داد: اعتماد به یک رسانه از حیث مشروعیت اجتماعی هم نقش موثری دارد. تلویزیون صرفا یک مدیوم نمایشی نیست بلکه به مثابه یک رسانه فراگیر و چند بعدی شناخته می شود که کلیت و هویت آن را شکل می دهد. این هویت بیش از آنکه نمایشی و دراماتیک باشد اجتماعی و سیاسی است و اعتماد به تلویزیون در واقع اعتماد به سیاست های کلان و شیوه مدیریت آن است و اینکه نسبت به جامعه و مردم در کجای تاریخ ایستاده. از این حیث اکنون تلویزیون در بدترین وضعیت خود از منظر اعتماد اجتماعی قرار دارد و با بحران مخاطب گسترده ای همراه است.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ در این عصر مخاطبان از طریق پلتفرم های جدید نمایشی بسیار راحت و آسوده در هر مقطه دنیا به تماشای برنامه ها، فیلم ها و سریال های روز می نشینند اما شبکه نمایش خانگی در کنار ارائه خدمات به مخاطبان به یک بیزنس تبدیل شده است حال سوال اینجاست با توجه به فراگیر شدن این مدیا و اطمینان بسیار مخاطبان به شبکه های نمایش خانگی این اعتماد تا چه زمانی و به چه میزانی ادامه خواهد داشت؟