شب طلایی در خانه مادربزرگه!

به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا ؛ مهدی قنبر، عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران درباره اولین فیلم یوسف حاتمی کیا اینگونه نوشت؛

اگر با  نشانه شناسی سینمای ابراهیم حاتمی کیا فیلم «شب طلایی» یوسف حاتمی کیا را بررسی کنیم به چه نتایجی خواهیم رسید؟ جدای از المان‌های رایج ابراهیم حاتمی کیا «خانه» یا در این فیلم «خانه مادربزرگه» به شکل تک لوکیشن شخصیتی مهم به خود می‌گیرد. همواره در سینما، زمانی که اتفاقات منحصراً در یک‌خانه رخ دهد آن محل یک نشانه است باید آن را به نزدیک‌ترین المان یعنی وطن دید. مام وطن چیزی است که بسیار به شخصیت خانه مادربزرگه یوسف حاتمی کیا نزدیک است. مادربزرگ فردی پیر و بیمار است که اعضای خانواده برای اینکه او متوجه کم و کیف اتفاقات خانه‌اش نشوند سعی می‌کنند تا سمعکش را که گوش شنوای اوست را برداشته تا از اتفاقات و اختلافات اعضای خانواده‌اش مطلع نشود. اعضای خانواده هر یک سهمی از شمش‌های گم‌شده را دارند و به خاطر آن یکدیگر را متهم به دزدی کرده و به جان هم افتاده‌اند. خانه نیز در شرُف تخریب و صاحب‌خانه هم به تخریب آن رضایت داده است و هزینه ساخت مجدد آن‌هم با همین شمش طلا و سرمایه و اندوخته اعضای خانواده (سرمایه ملی) باید انجام گیرد؛ اما درنهایت موجه‌ترین، مثبت‌ترین و قابل‌اعتمادترین فرد خانه است شمش طلا را دور از چشم بقیه در گلدانی جا ساز کرده و از خانه خارج می‌کند؛ اما چرا تأکید سازنده بر شمش طلا است و هیچ‌وجه رایج دیگری را مطرح نمی‌کند؟ این امر آن‌قدر برای سازنده مهم است و بر آن تأکید دارد که نام فیلم را بر مبنای آن انتخاب می‌کند. این شخصیت موجه در عالم واقع کیست که شمش طلا را از خانه خارج می‌کند؟ آیا او به برهه خاصی از زمان اشاره دارد یا موضوع لامکان و لازمان است؟ با همه این احوال زمانی که کارگردان این‌گونه همه نشانه‌ها را کنار هم می‌چیند، نمی‌تواند ادعا کند که تنها یک فیلم ملودرام ساخته و حرفی سیاسی در پس این نشانه‌ها نهان نکرده است.