در واقع، هدف اصلی رژیم صهیونیستی از عملیات گسترده بر علیه زیرساختهای غزه و جمعیت آن اعم از زنان و مردان و حتی کودکان و نوزادان، تخلیه آخرین تکه از خاکی است که پرچم و نام «فلسطین» را هنوز بر شانههایش دارد؛ و البته جهت مقبولیت این اقدام در رسانههای جمعی و سازمانهای بینالمللی، چه ادعایی میتواند معقولتر از «دفاع از امنیتِ در خطر افتاده اسرائیل» باشد؟ امنیتی که برای حفظ آن باید یک نسل را بکشند! اما سوالی که برای هر بیننده این معرکه گوشت و پوست و استخوان پیش میآید این است که آیا تاوان دفاع از امنیت اسرائیل باید خون کودکان باشد؟!
«اسحاق هرتسوگ»، رییس جمهور رژیم اشغالگر در کنفرانس خبری روز سیزده اکتبر با صراحت ادعا کرد: «در غزه هیچ غیرنظامی بیگناهی وجود ندارد!» و ادامه داد: «در آنجا مردمی هستند که همگی مسئولاند و باید تاوان پس بدهند. چون مردم غزه در برابر دولت حماس قیام و آن را سرنگون نکردند، پس مقصر هستند!» و البته این نظریات تنها به بیانات این مقام اسرائیلی منتهی نشد و پیش از او، «یوآ گالانت»، وزیر جنگ اسرائیل در وحشیانهترین لفاظی ممکن و بی هیچ واهمهای، خونسردانه گفت: «ارتش اسرائیل با حیوانات انساننما در غزه میجنگد!»
«دنی آیالون»، معاون سابق وزارت خارجه رژیم صهیونیستی، روزها پیش از اینکه اسرائیلیها بمباران بیمارستانهای غزه را آغاز کنند در گفتوگویی تلویزیونی و وقتی مجری میپرسد: «نتانیاهو گفته فلسطینیها باید بیرون بروند! اما در پی ضربالعجل رژیم اسرائیل به ساکنان غزه برای تخلیه این منطقه، ساکنان غزه اصولا به کجا میتوانند بروند؟» اینگونه به این سوال، پاسخ میدهد: «به صحرای سینای مصر!»
اما این صفتهای رذلانه براساس چه مبنایی به انسانهایی نسبت داده میشود که خانههایشان را دزد زده و حالا میخواهد آنها را هم قتلعام کند؟ صهیونیستها برای پیروزی نهایی بر باریکهی خودگردانی به نام غزه که اجازه فراموشی نام فلسطین را نمیدهد چارهای جز پاک کردن صورت مسئله (نابودی کامل ساکنان و هر نشانهای از حیات در این جغرافیا و تبدیل آن به بیابان) نخواهند داشت و برای مشروعیت بخشیدن به این اقدامات وحشیانه، «انسانیتزدایی از رقیب» یکی از روشهای قدیمی عملیاتهای روانی توسط رژیمهای جنایتکار است؛ روشی که در آن، از آدمها و ملتها هیولا میسازند! تا تو از خودت بپرسی «اینجا واقعا غزه است یا خانه هیولاها؟» پس حق با اسرائیل است!